" THE HAWKS "

Operation Gladio (Italian: Operazione Gladio) is the codename for a clandestine North Atlantic Treaty Organisation (NATO) "stay-behind" operation in Italy during the Cold War. Its purpose was to continue armed resistance in the event of a Warsaw Pact invasion and conquest. Although Gladio specifically refers to the Italian branch of the NATO stay-behind organizations, "Operation Gladio" is used as an informal name for all of them. The name Gladio is the Italian form of gladius, a type of Roman shortsword. Stay-behind operations occurred in many NATO and even some neutral countries.

 

Gladio was part of a series of national operations first coordinated by the Clandestine Committee of the Western Union (CCWU), founded in 1948. After the creation of NATO in 1949, the CCWU was integrated into the Clandestine Planning Committee (CPC), founded in 1951 and overseen by Supreme Headquarters Allied Powers Europe (SHAPE), transferred to Belgium after France's official withdrawal from NATO's Military Committee in 1966 – which was not followed by the dissolution of the French stay-behind paramilitary movements.

 

The role of the Central Intelligence Agency (CIA) in Gladio and the extent of its activities during the Cold War era, and any relationship to terrorist attacks perpetrated in Italy during the "Years of Lead" (late 1960s to early 1980s) is the subject of debate. Switzerland and Belgium have had parliamentary inquiries into the matter .

 

General stay-behind structure

 

After World War II, the UK and the US decided to create "stay-behind" paramilitary organizations, with the official aim of countering a possible Soviet invasion through sabotage and guerrilla warfare behind enemy lines. Arms caches were hidden, escape routes prepared, and loyal members recruited, whether in Italy or in other European countries. Its clandestine "cells" were to stay behind (hence the name) in enemy-controlled territory and to act as resistance movements, conducting sabotage, guerrilla warfare and assassinations.

 

Operating in all of NATO and even in some neutral countries such as Spain before its 1982 admission to NATO, Gladio was first coordinated by the Clandestine Committee of the Western Union (CCWU), founded in 1948. After the creation of NATO in 1949, the CCWU was integrated into the "Clandestine Planning Committee" (CPC), founded in 1951 and overseen by the SHAPE (Supreme Headquarters Allied Powers Europe), transferred to Belgium after France's official retreat from NATO – which was not followed by the dissolution of the French stay-behind paramilitary movements.

 

Historian Daniele Ganser alleges that

 

Next to the CPC, a second secret army command center, labeled Allied Clandestine Committee (ACC), was set up in 1957 on the orders of NATO's Supreme Allied Commander in Europe (SACEUR). This military structure provided for significant US leverage over the secret stay-behind networks in Western Europe as the SACEUR, throughout NATO's history, has traditionally been a US General who reports to the Pentagon in Washington and is based in NATO's Supreme Headquarters Allied Powers Europe (SHAPE) in Mons, Belgium. The ACC's duties included elaborating on the directives of the network, developing its clandestine capability, and organizing bases in Britain and the United States. In wartime, it was to plan stay-behind operations in conjunction with SHAPE. According to former CIA director William Colby, it was 'a major program'.

 

Coordinated by the North Atlantic Treaty Organization (NATO), {the secret armies} were run by the European military secret services in close cooperation with the US Central Intelligence Agency (CIA) and the British foreign secret service Secret Intelligence Service (SIS, also MI6). Trained together with US Green Berets and British Special Air Service (SAS), these clandestine NATO soldiers, armed with underground arms-caches, prepared against a potential Soviet invasion and occupation of Western Europe, as well as the coming to power of communist parties. The clandestine international network covered the European NATO membership, including Belgium, Denmark, France, Germany, Greece, Italy, Luxemburg, Netherlands, Norway, Portugal, Spain, and Turkey, as well as the neutral European countries of Austria, Finland, Sweden and Switzerland.

 

The Central Intelligence Agency responded to the series of accusations made by Mr. Ganser in his book regarding the CIA's involvement in Operation Gladio, by claiming that neither Ganser nor anyone else could have solid evidence supporting their accusations. At one point in his book, Mr. Ganser even talks about the CIA's covert action policies as being "terrorist in nature" and then accuses the CIA of using their "networks for political terrorism". The CIA has responded by noting that Daniele Ganser's sourcing is "largely secondary" and that Ganser himself has complained about "not being able to find any official sources to support his charges of the CIA's or any Western European government's involvement with Gladio".

 

The existence of these clandestine NATO units remained a closely guarded secret throughout the Cold War until 1990, when the first branch of the international network was discovered in Italy. It was code-named Gladio, the Italian word for a short double-edged sword [gladius]. While the press said that the NATO stay-behind units were 'the best-kept, and most damaging, political-military secret since World War II', the Italian government, amidst sharp public criticism, promised to close down the secret army. Italy insisted identical clandestine units had also existed in all other countries of Western Europe. This allegation proved correct and subsequent research found that in Belgium, the secret NATO unit was code-named SDRA8, in Denmark Absalon, in Germany TD BJD, in Greece LOK, in Luxemburg Stay-Behind, in the Netherlands I&O, in Norway ROC, in Portugal Aginter Press, in Spain Red Quantum, in Switzerland P26, in Turkey Özel Harp Dairesi, In Sweden AGAG (Aktions Gruppen Arla Gryning), Plan Bleu in France, and in Austria OWSGV. However, the code name of the stay-behind unit in Finland remains unknown.

 

Upon learning of the discovery, the parliament of the European Union (EU) drafted a resolution sharply criticizing the fact (...) Yet only Italy, Belgium and Switzerland carried out parliamentary investigations, while the administration of President George H. W. Bush refused to comment.

 

If Gladio was effectively "the best-kept, and most damaging, political-military secret since World War II", it must be underlined, however, that on several occasions, arms caches were discovered and stay-behind paramilitary organizations officially dissolved – only to be created again. But it was not until the 1990s that the full international scope of the program was disclosed to public knowledge. Giulio Andreotti, the main character of Italy's post-World War II political life, was described by Aldo Moro to his captors as "too close to NATO", Moro thus advising them to be wary. Indeed, before Andreotti's 1990 acknowledgement of Gladio's existence, he had "unequivocally" denied it in 1974, and then in 1978 to judges investigating the 1969 Piazza Fontana bombing.

 

NATO's "stay-behind" organizations were never called upon to resist a Soviet invasion. Their structures continued to exist after the collapse of the Soviet Union. Internal subversion and "false flag" operations were explicitly considered by the CIA and stay-behind paramilitaries. According to a November 13, 1990 Reuters cable, "André Moyen – a former member of the Belgian military security service and of the [stay-behind] network – said Gladio was not just anti-Communist but was for fighting subversion in general. He added that his predecessor had given Gladio 142 million francs ($4.6 millions) to buy new radio equipment."

 

Gladio operations in NATO countries

First discovered in Italy

Gladio in Italy

 

APRIL 26 ISSUE OF SENSATIONAL WEEKLY NEWS JOURNAL QUOTE PANORAMA UNQUOTE CARRIED SCURRILOUS COVER STORY

 

ENTITLED QUOTE THE FASCIST POISON UNQUOTE LINKING THE RIGHT- WING MSI, THE CIA, AND FSO PETER BRIDGES ( ASSIGNED ROME 1966 TO 1971) IN PLOT ALLEGED TO INCLUDE 1969 PIAZZA FONTANA ( MILAN) BANK BOMBING WHICH TOOK 16 LIVES AND INJURED 88 OTHERS. STORY ALLEGES PLOT AND BOMBING INTENDED TO SPARK SWING TO RIGHT IN PUBLIC OPINION TO PERMIT RIGHT- WING " CHANGE OF COURSE."

 

CHANNELS OF FUNDS TO SUPPORT MSI IN GENERAL, AND THEREFORE CONSPIRACY ALSO, WERE NAMED AS ROME OFFICES OF FEED GRAINS COUNCIL, MERRILL LYNCH, AND CONTINENTAL ILLINOIS BANK OF CHICAGO ( LINKED IN STORY TO MICHELE SINDONA). ARTICLE IS BEING TRANSLATED AND WILL BE POUCHED TO ADDEES ASAP.

 

2. FEED GRAINS COUNCIL HAS INFORMED US THEY CONSIDERING LEGAL ACTION AND HAVE ASKED ADVICE. EMBASSY IS RESPONDING WITH ADVICE NOT TO DIGNIFY AND ENCOURAGE REPLAY OF ARTICLE BY ANY VOLUNTEERED REBUTTAL OR LEGAL ACTION, BUT TO CATEGORICALLY AND EMPHATICALLY DENY STORY ( UNDERSCORE) IF ASKED ( END UNDERSCORE). FCC WILL BE TOLD EMBASSY WILL SAY NOTHING PUBLICLY BUT IF ASKED WILL REPLY TO SECRET SECRET PAGE 02 ROME 03261 261656 Z ANY PRESS QUERY WITH STATEMENT THAT STORY IS QUOTE TOTALLY WITH- OUT FOUNDATION AND NOT WORTHY OF REPLY UNQUOTE. TO QUESTIONS BY OTHERS THAN PRESS, EMBOFFS WILL LABEL ARTICLE AN OUTRAGEOUS LIE.

 

3. EMBASSY WILL ALSO CONTACT MERRILL LYNCH AND CONTINENTAL ILLI- NOIS BANK REPS TO INFORM THEM, WITHOUT ADVISING, OF COURSE OF ACTION EMBASSY INTENDS TO TAKE, STRESSING THAT WE WILL NOT RE- SPOND AT ALL UNLESS ASKED.

 

4. EMBASSY ( DCM) WILL CALL ATTENTION OF PRIMIN' S DIPLOMATIC ADVISOR ( CAGIATI) TO ARTICLE EXPRESSING OUR PARTICULAR UNHAPPINESS AT IRRESPONSIBILITY SHOWN IN NAMING DIPLOMATIC OFFICER, PRESENTLY SERVING IN COMMUNIST POLICE STATE, IN OUTRAGEOUS FABRICATION OF THIS SORT. AT APPROPRIATE LEVEL, WE WILL CALL ATTENTION OF FONMINISTRY TO ARTICLE, NOTING THAT IT UNWORTHY OF PUBLIC RE- BUTTAL, BUT THAT OUR UNHAPPINESS BEING SIGNALLED TO OFFICE OF PRIME MINISTER.

 

5. EMBASSY OF COURSE AWARE THAT PUBLICATION OF STORY NOT A MATTER FOR DIRECT AND OFFICIAL GOI INTERVENTION. OUR ANNOYANCE WILL FIND SYMPATHETIC EAR IN PRIMIN'S OFFICE, HOWEVER, AND IT NOT UNLIKELY THAT DISPLEASURE WILL REACH MONDADORI ( PANORAMA PUBLISHER) IN APPROPRIATE AND INDIRECT WAY.

 

VOLPE SECRET NMAFVVZCZ

 

*** Current Handling Restrictions *** n/a *** Current Classification *** SECRET

 

 

The Italian NATO stay-behind organization, dubbed "Gladio", was set up under Minister of Defense (from 1953 to 1958) Paolo Taviani's (DC) supervision.[11] Gladio's existence came to public knowledge when Prime Minister Giulio Andreotti revealed it to the Chamber of Deputies on October 24, 1990, although far-right terrorist Vincenzo Vinciguerra had already revealed its existence during his 1984 trial. According to media analyst Edward S. Herman, "both the President of Italy, Francesco Cossiga, and Prime Minister Giulio Andreotti, had been involved in the Gladio organization and coverup..."

 

Giulio Andreotti's October 24, 1990

 

Christian Democrat Prime Minister Giulio Andreotti publicly recognized the existence of Gladio on October 24, 1990. Andreotti spoke of a "structure of information, response and safeguard", with arms caches and reserve officers. He gave to the Commissione Stragi, the parliamentary commission led by senator Giovanni Pellegrino in charge of investigations on bombings committed during the Years Of Lead in Italy, a list of 622 civilians who according to him were part of Gladio. Andreotti also stated that 127 weapons' cache had been dismantled, and said that Gladio had not been involved in any of the bombings committed from the 1960s to the 1980s.

 

Andreotti declared that the Italian military services (predecessors of the SISMI) had joined in 1964 the Allied Clandestine Committee created in 1957 by the US, France, Belgium and Greece, and which was in charge of directing Gladio's operations. However, Gladio was actually set up under Minister of Defense (from 1953 to 1958) Paolo Taviani's supervision.

 

Beside, the list of Gladio members given by Andreotti was incomplete. It didn't include, for example, Antonio Arconte, who described an organization very different from the one brushed by Giulio Andreotti: an organization closely tied to the SID secret service and the Atlanticist strategy. According to Andreotti, the stay-behind organisations set up in all of Europe did not come "under broad NATO supervision until 1959."

 

16.3.1978 - 30 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΑΓΩΓΗ ΤΟΥ-ΑΛΝΤΟ ΜΟΡΟ

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥ

Ποιος δολοφόνησε τον Αλντο Μορο; Το ερώτημα είναι, φυσικά, πλασματικό γιατί όλοι ξέρουμε ότι ήταν οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» οι οποίες απήγαγαν στις 16 Μαρτίου 1978 τον ιταλό πολιτικό, σκοτώνοντας τους πέντε σωματοφύλακές του στο κέντρο της Ρώμης, και τον παράτησαν νεκρό στο πορτμπαγκάζ ενός αυτοκινήτου 55 ημέρες αργότερα. Τι συνέβη και δεν μπόρεσε η Καραμπινιερία να καλύψει το κρησφύγετο των τρομοκρατών, γιατί η κυβέρνηση δεν μπόρεσε - μήπως δεν θέλησε; - να κάνει την ανταλλαγή με πολιτικούς κρατούμενους όπως ζητούσε η Ταξιαρχία και γιατί το Παρλαμέντο έμεινε σχεδόν αδιάφορο στις εκκλήσεις του Μόρο «να ικανοποιηθούν» οι αξιώσεις των απαγωγέων του; Περίεργα πράγματα, ένα μυστήριο που ακόμη και σήμερα, 30 χρόνια μετά το μοναδικό αυτό γεγονός στην πολιτική ιστορία της Ευρώπης, δεν έχει διευκρινισθεί πλήρως.

Ας μεταφερθούμε στα χρόνια εκείνα. Το Βιετνάμ και η σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία έχουν εκμηδενίσει το διεθνές ηθικό βάρος που διέθεταν η Αμερική και η Σοβιετική Ενωση, η Ευρώπη είναι πολιτικά ανύπαρκτη και στην Κίνα θριαμβεύει η αυτοκαταστροφική Πολιτιστική Επανάσταση στέλνοντας κηρύγματα βίαιης ανυπακοής σε όλο τον κόσμο. Ενοπλες ομάδες με εξωπραγματικά προγράμματα τρομοκρατούν, εκβιάζουν και δολοφονούν προσωπικότητες στη Δυτική Γερμανία και την Ιταλία, δύο χώρες που ακόμη αγωνίζονται να αποτινάξουν το πολιτικό δηλητήριο του ναζισμού και του φασισμού. Η πρώτη τις αντιμετωπίζει δυναμικά - με κάποια αποτελέσματα. Η Ιταλία ακολουθεί πολιτικό δρόμο, διαπιστώνοντας ότι η αστυνομία της είναι ανίκανη - διαβρωμένη είτε απρόθυμη, αν θέλετε - να εξουδετερώσει τους τρομοκράτες. Αποτελέσματα δεν υπάρχουν αλλά κάτι νεόφερτο αναδύεται στην ιταλική πολιτική σκηνή.

 

Τα δύο εξόχως αντίπαλα κόμματα, το Χριστιανοδημοκρατικό και το Κομμουνιστικό, δείχνουν να αναζητούν κοινό έδαφος για κυβερνητική συνεργασία, παρ' όλο που οι Χριστιανοδημοκράτες είχαν άνετη πλειοψηφία και βρίσκονταν στην εξουσία συνεχώς από το τέλος του πολέμου, το 1945. Οσο για τους κομμουνιστές, είχαν απεμπλακεί από τον ιδεολογικό και πολιτικό εναγκαλισμό της Μόσχας και αναζητούσαν «νέες κατευθύνσεις».
 

Γενικός γραμματέας του ΚΚΙ είναι ο Ενρίκο Μπερλιγκουέρ, από αστική οικογένεια της Σαρδηνίας, μαρξιστικά μορφωμένος, διανοούμενος. Ο βιογράφος του, Αμιντόρε Τζιομπατίνι, αναφέρει ένα περιστατικό που φαίνεται ότι σημάδεψε από πολύ νωρίς την κομματική στρατηγική του. Νέος ακόμη, γευμάτιζε κάποτε με έναν σοσιαλιστή φίλο του όταν τους πλησίασε ο γνωστός τους επίσκοπος Τσέκο και άρχισε να συζητεί μαζί τους πολιτικά, φυσικά, και για την άθλια οικονομική κατάσταση των λαϊκών στρωμάτων. «Ο κόσμος των απόκληρων πρέπει να συσπειρωθεί κάτω από το λάβαρο της Χριστιανικής Δημοκρατίας» λέγει ο επίσκοπος. «Για να αλλάξει η κατάσταση πρέπει ο κόσμος των απόκληρων Καθολικών να ενωθεί με τους μαρξιστές για μια καινούργια λαϊκή συμμαχία» απαντά ο Μπερλιγκουέρ. «Ποτέ. Αυτό δεν θα γίνει ποτέ» εκρήγνυται ο επίσκοπος. «Και όμως θα γίνει κάποτε αυτό» ανταπαντά ο κομμουνιστής.
 

Προβληματισμός στην «Ντεμοκράτσια Κριστιάνα» και αδιέξοδο στις κυβερνήσεις της είναι τα χαρακτηριστικά του κυβερνητικού κόμματος. Ο ένας πρωθυπουργός διαδέχεται τον άλλον, μέσα στο κόμμα σχηματίζονται αλληλοσυγκρουόμενες παρατάξεις, η οικονομική κατάσταση της Ιταλίας χωλαίνει και τα συνδικάτα, τα περισσότερα υπό κομμουνιστικό έλεγχο, γίνονται όλο και πιο επιθετικά. Ο Αμιντόρε Φανφάνι τάσσεται υπέρ των«δυναμικών λύσεων» στα προβλήματα των συνδικάτων, ο Τζούλιο Αντρεότι δείχνει το «αμερικανικό μοντέλο ηγεσίας», ο Μαριάνο Ρουμόρβλέπει το Βατικανό ως σανίδα σωτηρίας , πρώην πρωθυπουργοί όλοι αυτοί. Κάπως διαφορετικά βλέπει την κατάσταση ο Αλντο Μόρο - πέντε φορές πρωθυπουργός, την τελευταία το 1976. Προσωπικότητα του ακαδημαϊκού κόσμου, βουλευτής της «Ντεμοκράτσια Κριστιάνα» από το 1946 συνεχώς, έξι φορές υπουργός, Γραμματέας του κόμματος από το 1960 και πρόεδρός του από το 1976, και διατηρώντας άριστες προσωπικές σχέσεις με τον Πάπα Παύλο Στ', ο Μόρο έχει εντυπωσιασθεί από τη συμφωνία περί εκλογικής συνεργασίας που έκλεισαν ο Ζορζ Μαρσέ του Γαλλικού ΚΚ με τον Φρανσουά Μιτεράν των Σοσιαλιστών.
Από τον Σεπτέμβριο του 1973 κάτι άρχισε να κινείται στην Ιταλία.

 

Ο Μπερλιγκουέρ σε τρία άρθρα του στο θεωρητικό περιοδικό του κόμματος «Rinascita» ρίχνει την ιδέα της προσέγγισης στους Χριστιανοδημοκράτες. Στο τρίτο άρθρο του έχει την πρόσκληση για έναν «μεγάλο ιστορικό συμβιβασμό» (compromesso storico) μεταξύ Κομμουνιστών, Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλιστών. Μόνο έτσι, τονίζει, διασφαλίζεται η δημοκρατία. Πρόκειται για μια ριζοσπαστική αλλαγή της πολιτικής τακτικής του ΚΚ Ιταλίας που εξοργίζει τους Σοσιαλιστές, ενοχλεί τους Κομμουνιστές του σοβιετικού συνασπισμού, αλλά βρίσκει κάποιο έδαφος στο εσωτερικό του κυβερνητικού κόμματος της Ιταλίας, αν και οι «σκληροί» της ηγεσίας αντιδρούν. Ιδιαίτερα εχθρικοί εκδηλώθηκαν οι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι τραπεζίτες, όπως αποκαλύφθηκε πολλά χρόνια αργότερα. Ο Αλντο Μόρο όμως δεν πτοήθηκε, μάλιστα άρχισε μέσω τρίτων να συζητεί την πρόταση Μπερλιγκουέρ, ιδιαίτερα όταν διαπίστωσε ότι το Βατικανό δεν έφερε αντιρρήσεις και όταν το ΚΚ αύξησε εντυπωσιακά τη δύναμή του στις περιφερειακές εκλογές του 1975. Η προσέγγιση συναντά όμως δυσκολίες. Η Ουάσιγκτον με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο δηλώνει ότι «δεν θα ανεχθεί» ιταλική κυβέρνηση στην οποία θα συμμετέχουν Κομμουνιστές, η Μόσχα ειρωνεύεται την«ιταλική ιδεολογική σαλάτα» και στην Ιταλία αρκετές κομμουνιστικές οργανώσεις παίρνουν αποστάσεις από τη «νόθευση του μαρξισμού - λενινισμού» ενώ αρκετά συνδικάτα απειλούν με τη δημιουργία «καθαρού επαναστατικού» κόμματος κτλ.
 

Και ξαφνικά, στις 16 Μαρτίου 1978, οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» απαγάγουν τον Μόρο μέσα από το αυτοκίνητό του στην οδό Φίνι, στο κέντρο της Ρώμης. Κατά ειρωνεία της τύχης, κατευθυνόταν στη Βουλή όπου η κοινοβουλευτική ομάδα θα ψήφιζε την πρόταση του πρωθυπουργού Αντρεότι για σχηματισμό κυβέρνησης «εθνικής αλληλεγγύης» με τους Κομμουνιστές. Ποιος είχε συμφέρον να κάνει αυτό το έγκλημα; Πολλές αξιόπιστες πήγες μιλούν και γράφουν έκτοτε ότι κάποιοι «τρίτοι» παρακίνησαν τους Ερυθροταξιαρχίτες. Οι Αμερικανοί; Το αρνούνται πειστικότατα. Οι μεγαλοτραπεζίτες και η διαβόητη Μεγάλη Στοά των ιταλών μασόνων; Ο αρχηγός των καραμπινιέρων Κάρλο Αλμπέρτο Ντάλα Σιέζα τους θεωρούσε ύποπτους. Ισως γι' αυτό τον δολοφόνησε αργότερα η Μαφία. Κάπως ύποπτη ήταν και η στάση της ηγεσίας και της κυβέρνησης. Αρνήθηκαν να έρθουν σε οποιαδήποτε συμφωνία για ανταλλαγή του Μόρο με 13 κρατούμενους συνεργάτες των απαγωγέων. Υπάρχει και κάτι άλλο περίεργο: Δώδεκα χρόνια μετά τη δολοφονία του Μόρο, σε ένα σπίτι βρέθηκαν πολλές επιστολές που τις είχε γράψει ο ίδιος απευθυνόμενος στην κυβέρνηση και στην οικογένειά του. Δεν έφθασαν ποτέ. Το μυστήριο παραμένει.
 

Ενα πράγμα όμως είναι καθαρό: Οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» δολοφόνησαν τον Αλντο Μόρο επειδή προώθησε τον «ιστορικό συμβιβασμό». Δεν άφησαν τυχαία το πτώμα του σε αυτοκίνητο εγκαταλελειμμένο στη Βία Καετάνι, ακριβώς στη μέση του δρόμου μεταξύ των γραφείων των δύο κομμάτων, του Κομμουνιστικού και του Χριστιανοδημοκρατικού.