Έρευνα για 18.000 παιδιά από την Συρία.Σφάχτηκαν για εμπόριο οργάνων στην Τουρκία;
.Στρατιωτική Επιχείρηση ΝΙΚΗ
Η επιχείρηση "Νίκη" εκτελέστηκε τη νύχτα της 21/22 Ιουλίου 1974 και ήταν η μοναδική αποστολή μεταφοράς ενισχύσεων στην Κύπρο που πραγματοποιήθηκε στη διάρκεια της τουρκικής εισβολής.
Μετά την ανεπιτυχή απόπειρα αποστολής της Β' Μοίρας Καταδρομών με επιστρατευμένα αεροσκάφη της Ολυμπιακής Αεροπορίας, η Α' Μοίρα Καταδρομών υπό τον Ταγματάρχη Γεώργιο Παπαμελετίου ενημερώνεται πως αντί για τα Δωδεκάνησα θα μεταφερθεί στην Κύπρο.
Μεταγωγικά αεροσκάφη Noratlas της Πολεμικής Αεροπορίας παραλαμβάνουν τους άνδρες και τον εξοπλισμό τους και κατευθύνονται προς την Λευκωσία. Η ελληνοκυπριακή φρουρά του αεροδρομίου δεν ενημερώνεται έγκαιρα και μόλις τα Noratlas προσεγγίζουν εξαπολύει εναντίον τους σφοδρό αντιαεροπορικό πυρ. Το αποτέλεσμα ήταν η κατάρριψη ενός (Νίκη 4) ενώ άλλα τρία προσγειώθηκαν με σοβαρές ζημιές. Σύνολο 4 αεροπόροι και 29 καταδρομείς φονεύθηκαν από φίλια πυρά ενώ άλλοι 10 καταδρομείς τραυματίστηκαν. Μετά τις ανωτέρω απώλειες η μάχιμη δύναμη της Α'ΜΚ ανέρχεται σε μόλις 279 άνδρες.
Όπως σε ανύποπτο χρόνο είπε ο στρατηγός Νικόλαος Ντούβας (πρώην αρχηγός του Στρατού, ο οποίος πήρε μέρος ως νεαρός υπολοχαγός στην αποστολή "Νίκη"): "Για να φτάσει μια Μοίρα Καταδρομών να χάσει το 10% της δυναμής της πρέπει να πολεμάει επί ένα χρόνο".
Στις μάχες που ακολούθησαν η Α'ΜΚ επέφερε καίρια πλήγματα στον εχθρό και κατάφερε να διατηρήσει τον έλεγχο του αεροδρομίου της Λευκωσίας.
Θωμάς Κουκούλης.Ενας μαχητής της ΕΛ.ΔΥ.Κ
Κάθε χρόνο στις 20 Ιουλίου τιμούμε μια θλιβερή επέτειο για τον Ελληνισμό, μια τραγωδία που τον σημάδεψε βαθύτατα. Στις 20 Ιουλίου του 1974 πριν από 39 χρόνια, οι τουρκικές ορδές εισέβαλαν στην Κύπρο αποβιβάζοντας στρατεύματα στην Κερύνεια. Η προδοσία ήταν γενικευμένη στα ανώτατα κλιμάκια του στρατού, μιας και η Ελλάδα εκείνη την εποχή είχε υπεροπλία έναντι της Τουρκίας σε αέρα και θάλασσα.
Τα καινούργια φάντομ σηκώθηκαν δυο φορές από την Κρήτη και δυο φορές επέστρεψαν πίσω άπραγα. Τα δυο γερμανικής κατασκευής υποβρύχια του Ελληνικού ναυτικού βρίσκονταν έξω από τις ακτές της Κερύνειας με έτοιμες τις τορπίλες και έχοντας όλο τον τουρκικό αποβατικό στόλο στο στόχαστρο, περιμένοντας μια εντολή από την Αθήνα, που όμως δεν έφτασε ποτέ. Μόνο με αυτά τα δύο μέσα που διέθετε τότε η Ελλάδα θα μπορούσε να στείλει στον πάτο όλα τα τουρκικά πλοία, πριν καν προλάβουν να δουν τις ακτές της Κύπρου.
Οι μόνοι που πολέμησαν σαν ήρωες τους εισβολείς ήταν οι στρατιώτες της ΕΛ.ΔΥ.Κ (Ελληνική Δύναμη Κύπρου) και η Κυπριακή Εθνοφρουρά υπερβάλλοντας πολλές φορές τους εαυτούς τους. Μιας και δεν είχαν πρόσβαση σε πυρομαχικά αφού δεν υπήρχαν, καθώς και οι διαταγές που λάμβαναν από την ανώτερη ηγεσία ήταν αντικρουόμενες. Βόμβες ναπάλμ, αλεξιπτωτιστές και οβίδες έπεφταν σε ολόκληρο το βόρειο τμήμα του νησιού. Η Κύπρος βίωνε τις δραματικότερες στιγμές του σύγχρονού βίου της, βλέποντας τα παιδιάς της να μακελεύονται, να βιάζονται, να κατακρεουργούνται και να βασανίζονται, χωρίς κανένα έλεος. Οι στρατιώτες της ΕΛ.ΔΥ.Κ πολέμησαν σαν λιοντάρια απέναντι στους βάρβαρους εισβολείς, χωρίς να έχουν καμια βοήθεια, όταν άλλοι στην Αθήνα περίμεναν κάποιον «εθνάρχη» με αναμμένα κεριά στο αεροδρόμιο. Οι όλμοι έσκαγαν σε όλη την περίμετρο του στρατοπέδου, ενώ τα αεροπλάνα των τούρκων γάζωναν τις θέσεις των Ελδυκάριων.
Ανάμεσα στους Έλληνες της μητροπολιτικής Ελλάδας ήταν και ο στρατιώτης Θωμάς Κουκούλης από τους Αγίους Θεοδώρους Καρδίτσας. Οι Ελδυκάριοι ήταν 450 και οι τούρκοι ήταν 1.600, αλλά παρ'όλα αυτά οι Έλληνες δεν έκαναν πίσω. Το στρατόπεδο της ΕΛ.ΔΥ.Κ είχε σκαφτεί από τις οβίδες και τις βόμβες των τουρκικών αεροπλάνων. Τα άρματα των τούρκων έκαναν περίπατο, μιας και δεν υπήρχαν ελληνικά άρματα για να τους αντιμετωπίσουν. Ο Θωμάς Κουκούλης μαζί με τους υπόλοιπους στρατιώτες επιτέθηκαν στον τουρκικό θύλακο του Κιόνελι έξω από την Λευκωσία, καταλαμβάνοντάς το μετά από πολύωρη και πολύνεκρη μάχη, στρώνοντας την πεδιάδα με τα κορμιά των τούρκων. Αλλά η ανώτατη στρατιωτική ηγεσία στάθηκε ανάξια των περιστάσεων, αν όχι προδοτικά απέναντι στον τιτάνιο αγώνα που έδιναν οι Έλληνες μαχητές εναντίον των τούρκων. Η ηγεσία της ΓΕΕΦ (Γενικό Επιτελείο Εθνικής Φρουράς) σε αγαστή συνεργασία με την προδοτική ηγεσία των Αθηνών, διέταξαν τους Έλληνες να εγκαταλείψουν την προέλαση και να γυρίσουν στο γκρεμισμένο και καμένο από ναπάλμ στρατόπεδο της ΕΛ.ΔΥ.Κ.
Με βαριά καρδιά τα παλληκάρια της ΕΛ.ΔΥ.Κ εγκατέλειψαν το Κιόνελι. Η μάχη συνεχίστηκε όλη την νύχτα, μην αφήνοντας τα παλληκάρια να ξεκουραστούν, αλλά και αυτοί με περισσότερο πείσμα αμύνονταν. Ο Κουκούλης πολεμούσε με σθένος μην εγκαταλείποντας ούτε εκατοστό την θέση του. Οι σφαίρες σφύριζαν πάνω από τα κεφάλι του. Οι Ελδυκάριοι έκαναν δεύτερη επίθεση κατά του Κιόνελι, ενώ η μάχη διεξάγονταν σώμα με σώμα και τα κορμιά έπεφταν εκατέρωθεν, αλλά η νίκη έστεφε για άλλη μια φορά τα Ελληνικά όπλα.
Μέσα στον χαλασμό εκείνου του καυτού Ιουλίου μια σφαίρα έκοψε το νήμα της ζωής του παλληκαριού από την Καρδίτσα, περνώντας τον ταυτόχρονα στο πάνθεον των ηρώων του Ελληνισμού, φορώντας του τα αθάνατα φτερά της δόξας. Ήταν 21η Ιουλίου του 1974 όταν έπεφτε νεκρός ο Θωμάς Κουκούλης, αφήνωντας τα κόκαλα του στην γη της Κύπρου, όπως και εκατοντάδες άλλοι Έλληνες και Ελληνοκύπριοι ποτίζοντας με το αίμα τους το αιώνιο δένδρο της Ελευθερίας του Ελληνισμού.
Αίας ο Τελαμώνιος
Germany failed to learn from its own history — and now Greece is paying the price
As the minutes tick down before Sunday's deadline for Greece to reach an agreement with its creditors or else face bankruptcy, the Greeks and their supporters are accusing Germany, their main creditor, of hypocrisy.
After all, in 1953, Germany's creditors forgave half that nation's debt so that the fledgling republic could recover from the war Germany had inflicted on those creditors, and thrive economically.
But Germany, which now adamantly declares that adherence to the rules of debt repayment must trump all other considerations, can rightly claim that in at least one crucial instance, it was anything but a hypocrite.
As the Great Depression descended on Germany in 1930, its government — a coalition of centrist parties headed by Chancellor Heinrich Brüning — insisted on balancing its budget in order to convince its creditors (the nations to whom it was paying economically ruinous reparations as compensation for World War I) that it was a responsible debtor.
In the hope that the creditor nations would respond by eventually canceling those reparations, Brüning slashed social spending and investment. He trod the path of fiscal rectitude even as unemployment reached record heights — the same policy, under the same depression conditions, to which today's chancellor, Angela Merkel, has demanded Greece adhere.
There was, to be sure, an unfortunate downside to Brüning's policy. As the Depression deepened and Germany's centrist and even social democratic parties continued to insist on a policy of balanced budgets uber alles, increasing numbers of voters abandoned the center for extremist parties in the 1932 election. Soon thereafter, one of those extremist leaders — I think his name was Hitler — became chancellor.
Nazi soldiers in Greece.
One of the great paradoxes of our time is how Germany has done so exemplary a job in recent decades of understanding and accepting responsibility for the horrors of the Nazi era while continuing to entertain a willful ignorance of the economic policy errors that paved the Nazis' path to power. The solution to this riddle is that Germans' deep-seated debt obsession (in German, the words for "debt" and "guilt" are the same) has blinded them to the consequences of that obsession.
You'd think, for instance, that Germans would have learned from John Maynard Keynes's 1920 book "The Economic Consequences of the Peace," which correctly predicted that the onerous reparations inflicted on Germany by the Treaty of Versailles were economically unsustainable and politically perilous to the prospects for German democracy. You'd think they'd have learned from their own descent into Nazism that balancing budgets when unemployment is at record heights can undermine a democracy's viability.
You'd think they'd have learned from the London debt agreement of 1953 that debt forgiveness and reasonable repayment terms can foster prosperity and strengthen democracy in the debtor nation — which, in this case, happened to be Germany.
That Germans have learned none of these lessons is now — tragically, for Greece — apparent. Germany's insistence that Greece continue to slash services and social investment if it is ever to qualify for debt forgiveness remains unaltered, even though Greek unemployment stands at 25 percent, even though 40 percent of Greek children live in poverty, even though a neo-Nazi party (Golden Dawn) has come out of nowhere to win seats in Greece's parliament.
German Chancellor Angela Merkel and Greek Prime Minister Alexis Tsipras address a news conference following talks at the Chancellery in Berlin March 23, 2015.
"Does democracy trump debt? Of course not," Jochen Bittner, the political editor of the German weekly Die Zeit, wrote in a New York Times op-ed Tuesday, blissfully unconscious, it would seem, that such sentiments helped speed the Weimar Republic to its doom. Yet such sentiments have shaped German policy toward Greece since the beginning of the euro crisis. Worse, they have shaped the policy not only of the governing Christian Democrats but also increasingly of the opposition Social Democrats.
Despite a heroic history of advancing democracy and building an uncommonly equitable and vibrant economy, the German Social Democrats also have a history of subordinating their social democratic creed to their German-ness at critical moments.
They did this when their parliamentary delegation voted to go to war in 1914, when they acquiesced to Brüning's fiscal insanity in 1930 and when, in our own time, they joined in the Merkel chorus making impossible demands on Greece. They do this despite the fact that the most scathing critique of Germany's debt obsession and historic amnesia, and the most plausible outline for a harmonious resolution of the Greek debt, came in a 2013 paper by Jürgen Kaiser published by the party's own stellar think tank the Frederich Ebert Foundation.
To its great credit, Germany has accepted the burdens of its history. To its detriment (and now, to Greece's), it has not accepted the burden of learning enough of its history to be a responsible economic power.