ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΑ ΞΕΝΑ Βόλτα στη «σφηκοφωλιά των τζιχαντιστών»

Νοέμβριος του 2015: το Μόλενμπεεκ κατακλύζεται από ΜΜΕ που καλύπτουν λεπτό προς λεπτό τις τρομο-εξελίξεις | ΕPA/ STEPANHIE LECOCQ

Παρασκευή μεσημέρι. Περπατώ στους παγωμένους και μουσκεμένους δρόμους του Μόλενμπεεκ. Ανήσυχη, αμήχανη, προκατειλημμένη, φοβισμένη.

Ολοι μιλούν για γκέτο στο οποίο δρούν συμμορίες, τρομοκράτες και τζιχαντιστές… «Φυτώριο νέων τζιχαντιστών», «εκτροφείο τζιχαντιστών», «γκέτο της μιζέριας», «περιοχή με την υψηλότερη συγκέντρωση ξένων τζιχαντιστών», μερικοί από τους τίτλους των διεθνών και ελληνικών μέσων ενημέρωσης που «στιγμάτισαν» την περιοχή, λίγο μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι.

Ομως η ασφαλής περιπλάνηση επί ώρες στη συνοικία του Μόλενμπεεκ, που βρίσκεται στην καρδιά των Βρυξελλών, στην άλλη όχθη του καναλιού, σε απόσταση βολής από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, την Grande Place, δίπλα στη λεωφόρο με τους οίκους μόδας, αποδομεί το επιχείρημα περί «απαγορευμένης ζώνης», το οποίο υπαινίχθηκε ακόμη και σύμβουλος του πρώην πρωθυπουργού Γκι Φέρχοφσταντ.

Τι είναι όμως το Μόλενμπεεκ; Την απάντηση τη βρίσκω στο σκουριασμένο μεταλλικό ταμπλό που βρίσκεται στην είσοδο του βιομηχανικού μουσείου στην άκρη της συνοικίας (σ.σ. μην ψάχνετε, δεν θα το βρείτε στους ταξιδιωτικούς οδηγούς της πόλης, ούτε ρωτώντας τα info των Βρυξελλών).

«Το Μόλενμπεεκ είναι το Μάντσεστερ του Βελγίου», αποκαλύπτει η χειρόγραφη ταμπέλα. Είναι δηλαδή η εργατική συνοικία των Βρυξελλών από το 1870 έως και σήμερα.

Τότε οι κάτοικοί του ήταν Ευρωπαίοι μετανάστες, σήμερα είναι Αφρικανοί και Ασιάτες.

Τότε ήταν 60 χιλιάδες εργάτες, σήμερα είναι 400.000. Τότε ήταν Γάλλοι Κομμουνάροι, Βαλόνοι, Ολλανδοί, Ιταλοί, Ισπανοί… Οικονομικοί μετανάστες, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στα τέλη του 18ου αιώνα στην περιοχή για να εργαστούν στα ορυχεία του Σαρλερουά, στα χυτήρια, στα σφαγεία, στα λιθογραφεία και στα εργοστάσια επεξεργασίας νήματος.

Σήμερα οι 400.000 κάτοικοί του προέρχονται από το Μαγκρέμπ, το Πακιστάν και τη Δυτική Αφρική.

Δηλαδή το «άντρο των τζιχαντιστών» είναι η καρδιά του προλεταριάτου του Βελγίου.

Είναι η ατμομηχανή της βιομηχανικής ανάπτυξης του Βελγίου. Μια σημαντική λεπτομέρεια, για την οποία κανείς δεν μιλά.

Μια σημαντική λεπτομέρεια που συνειδητά την αποκρύπτουν… Είναι εργάτες, πολλούς από τους οποίους το βελγικό κράτος δεν θέλησε να τους ενσωματώσει, όπως εύστοχα παρατηρεί η Διεθνής Αμνηστία.

Η αρχιτεκτονική των κτιρίων δεν διαφέρει από αυτήν του κέντρου των Βρυξελλών. Δεν είναι φαβέλες, δεν είναι γκέτο.

Μόνο που όλα εδώ, στη βορειοδυτική γωνιά των Βρυξελλών, είναι παρηκμασμένα σε σχέση με το κέντρο. Η ανεργία στη συνοικία χτυπάει κόκκινο, σε σχέση με την υπόλοιπη χώρα. Ξεπερνά το 30%.

Οι ταμπέλες παντού είναι δίγλωσσες –φλαμανδικά και αραβικά- ενώ η εικόνα των καταστημάτων που περιπλανήθηκα, μου θύμισε τις φτωχές συνοικίες στην Κωνσταντινούπολη και τα «σκεπαστά» εμπορικά μαγαζιά της Κομοτηνής. Περιορισμένη η μετακίνηση των ανθρώπων. Φόβος παντού, μετά την επιχείρηση των «Ράμπο» που δεν κατέληξε πουθενά, καθώς δεν εντοπίστηκαν οι τρομοκράτες.

Οσο για την εικόνα από την άλλη πλευρά του καναλιού της πόλης; Συναντάς παντού περιπολίες του Στρατού με τα αυτόματα ανά χείρας: στην Grande Place, στο καφέ, στο φαστ φουντ, στο χριστουγεννιάτικο μπαζάρ, στις γκαλερί… Αναρωτιέμαι: Μήπως είμαι στα κατεχόμενα από το Ισραήλ παλαιστινιακά εδάφη και όχι στην Ευρώπη του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης; Μήπως η Ευρώπη που γνώρισα είναι όνειρο και παρελθόν;

Πηγή